ارزیابی کمی پروتئینوری با استفاده از نسبت پروتئین به کراتینین در نمونه های تصادفی ادرار افراد مبتلا به بیماریهای کلیوی

تعیین مقدار پروتئین موجود در ادرار جهت تعیین پیش آگهی، تشخیص و دستیابی به بهترین درمان در بیماران کلیوی دارای اهمیت است. روشهایی که بطور عمده برای اندازه گیری پروتئین موجود در نمونه های ادرار 24 ساعته به کار می رود اغلب وقت گیر بوده و دقیق نمی باشند. در این مطالعه نسبت پروتئین به کراتینین (میلی گرم:میلی گرم) در3 نمونه ادرار که در ساعتهای مشخص روز جمع آوری شده بود اندازه گیری گردید، سپس نتایج حاصل از این آزمایشها با نتیجه نمونه ادرار 24 ساعته مقایسه شد. افراد مورد مطالعه شامل 20 فرد سالم و 81 فرد بیمار با بیماریهای گسترده کلیه همراه با پروتئینوری بودند که در محدوده سنی 17 تا 72 سال قرار داشتند. برای اندازه گیری پروتئین نمونه های ادرار، از روشهای پسه(pesce) و استراند(strand) استفاده شد. علاوه بر آن نوارهای ادراری نیز جهت تشخیص پروتئین در نمونه های ادرار به کار برده شدند. اندازه گیری کراتینین با روش ژافه صورت گرفت. یافته های ما همبستگی بسیار نزدیکی را بین مقدار پروتئین نمونه های تصادفی و نمونه های ادرار 24 ساعته نشان دادند. بیشترین همبستگی در نمونه های ادرار جمع آوری شده در ساعت 11 صبح و کمترین همبستگی در ادرار جمع آوری شده در ساعت 6 صبح به دست آمد. بیشترین همبستگی در ادرار 24 ساعته بیمارانی که دفع پروتئین آنها کمتر از 1 گرم بود مشاهده گردید. با مشاهده مقادیر متفاوت ترشح کراتینین، ما به این نتیجه رسیدیم که می توان تعیین نسبت پروتئین به کراتینین را در نمونه ادرار ساعت 11 صبح، به عنوان جانشین ادرار 24 ساعته برای تعیین مقدار پروتئین در ادرار به کار برد. این روش ساده و سریع بوده و در مقایسه با نوارهای ادراری که با نتایج مثبت و منفی کاذب همراه هستند قابل اعتمادتر است.